Piątka - Akt Bezsilności

Mężczyźni nie mogą być niżsi ode mnie - wystarczy, że przerastam ich intelektualnie.

n Queen – To Much Love Will Kill You

- Możesz mi jeszcze raz wytłumaczyć, jak to się stało? – Bartek krążył nad tobą jak sterowiec starający się obrać sensowny kurs, ale ewidentnie mu to nie wychodziło. Ty, Magdo, siedziałaś wygodnie na kanapie z zabandażowaną kostką ustawioną na oparciu, wciąż jeszcze otulona szczelnie płaszczem, bo twoja sukienka nie nadawała się do pokazywania nikomu. NIKOMU.

Ledwo co wróciliście z Kubą z tego strasznego miejsca, zwanego pogotowiem, gdzie wszyscy wyglądają, jakby zaraz mieli umrzeć, łącznie z pracownikami; musiałaś się tyle nacierpieć, gdy cię badali, a potem jeszcze wszyscy patrzyli na ciebie jak na wariatkę, gdy tłumaczyłaś im, że tylko skakałaś z balkonu.

Bartusiowi nie mogłaś zaserwować zwykłej prawdy, bo mógłby się zacząć domyślać, że widziałaś jego namiętne spotkanie z Agnieszką, dlatego zmuszona byłaś nieco ubarwić rzeczywistość. Może nieco bardziej, niż myślałaś na początku.

- Złamałam obcas w moich ulubionych butach, kiedy tańczyłam. Nie zdążyłam się czegoś podtrzymać, bo trzymałam w dłoni kieliszek i runęłam na podłogę, jakoś tak nieszczęśliwie. To nie moja wina, że masz krzywo ustawione kafelki w mieszkaniu.

- W salonie są panele – odparował szybko, a ty wzruszyłaś tylko ramionami, starając się nie uśmiechnąć i nie pokazać mu, jak bardzo jest teraz zabawny i słodki, martwiąc się o ciebie i próbując myśleć logicznie. Nie udało ci się. Pierwsze uniosły się kąciki twoich ust, a już po chwili śmiałaś się głośno, on patrzył na ciebie przerażony. Potem sam zaczął chichotać i tak cieszyliście się jak dwa wariaty, właściwie nie wiadomo z czego.

W końcu Bartek podszedł do ciebie i przytulił, a ty objęłaś go ramionami i cmoknęłaś w policzek.

- Oj, Rodzyn – westchnął w twoje włosy – Dobrze mieć taką dziką przyjaciółkę.

- Pamiętaj o tym, Bartuś – zastrzegłaś i pouchwale uszczypnęłaś go w plecy – A teraz puść mnie, wielkoludzie. Muszę jakoś dokuśtykać od łazienki i doprowadzić się do porządku.

- Tak, tak, pomogę ci, maleńka – odsunął się szybko, tchnięty jakimś pomysłem. Spojrzał na ciebie z uśmiechem, a potem zarumienił się nagle, a ty zachichotałaś znowu – To znaczy… - bąknął – Nie ja ci pomogę, ale Agnieszka będzie tutaj za chwilę i może mogłaby ci pomóc. Co ty na to?

Miałaś ochotę się skrzywić.

Ale potem przypomniałaś sobie, że twoim alternatywnym pomocnikiem może być Kuba, a to…

Nie.

To nie jest najlepszy moment, żeby oglądał cię nago. Dlatego perspektywa kilku chwil z Agą wydała ci się mniej bolesna, niż na początku. „Mniejsze zło”. Poza tym, hej!, ona mogłaby cię tylko wpakować do wanny i ewentualnie pomóc potem przykuśtykać do pokoju. Nic złego nie może ci zrobić. To tylko twój najgorszy wróg, podrywający twojego faceta. Cóż nieszczęśliwego może się stać? 

- Tak – zgodziłaś się – To dobry pomysł.

Zadowolony Bartek aż klasnął w dłonie. Nie wiedziałaś, z czego on się tak strasznie cieszył. Przecież to, że spędzicie razem jakieś dziesięć minut, nie oznacza jeszcze, że zostaniecie przyjaciółkami i zaczniecie się wymieniać ubraniami i kosmetykami. Prawda? Czy ktoś mógłby go o tym powiadomić? Proszę?

- Daj jej chwilę – poprosił – Zaraz tu będzie.

Rzeczywiście, Agnieszka potrzebowała tylko chwili, by pojawić się w całym blasku swej wspaniałości i poudawać, że nie cieszy się na widok unieruchomionej częściowo Magdy.

- Och, kochana – tak się przywitała, a potem zaczęła jęczeć, żałować i wymieniać kończyny, z którymi ona sama miała problem. Magda czuła się po prostu wspaniale, mogąc usłyszeć o zerwaniu ścięgien w gimnazjum i złamanym małym palcu w drugiej liceum z powodu nieuwagi przy otwieraniu atlasu historycznego. Albo o tym, jak chciała tylko włączyć światło, a złamała nogę. Z przemieszczeniem.

Odpocząć mogła dopiero w wannie, kiedy zanurzyła się, uprzednio wciągając w płuca jak najwięcej powietrza. Pod wodą było spokojnie i nie było słychać piskliwego głosiku wybranki Bartusia. Mogła tam odetchnąć i zapewne zrobiłaby to, gdyby pod wodą się dało. Niestety, nie była rybą i szybko zmuszona została do wypłynięcia na powierzchnię. Próbowała jeszcze kilka razy znaleźć się w mokrej krainie ciszy, ale nie dawało to oczekiwanego efektu.

Agnieszka podtrzymała cię, gdy wychodziłaś z wanny. Fakt, paradowanie przed nią nago i w dodatku nie w pełni sprawnie było dla ciebie stresujące i irytujące jednocześnie, ale potem przypomniałaś sobie, że mógł tutaj być Kuba i zrobiłaś się tak intensywnie czerwona, że Aga zaniepokoiła się o twoje zdrowie.

- Wszystko w porządku? – zmarszczyła brwi i przyjrzała ci się okiem lekarza.

Kurczę, Magda, dlaczego w ogóle o nim myślisz?

Przełknęłaś głośno ślinę, serce ci zadrżało, w końcu otrzeźwiałaś i posłałaś dziewczynie blady uśmiech.

- Nic mi nie jest – zapewniłaś – Może jestem tylko trochę zmęczona…

- O, na pewno! – przytaknęła ci Agnieszka, pomogła założyć szlafrok, dokuśtykać do łóżka i tam cię zostawiła, gdy tylko zapewniłaś ją, że nie potrzebujesz nic więcej - tylko święty spokój.

Miałaś ambitny plan przespać przynajmniej trzy dni. Czułaś się wyczerpana fizycznie i psychicznie, ale gdy tylko położyłaś głowę na poduszce, poczułaś to denerwujące uczucie w brzuchu, które rozprowadzało niepokój po całym twoim ciele. Byłoby ci o wiele łatwiej, gdybyś chociaż potrafiła zrozumieć, czego to uczucie dotyczy. Czułaś się źle, czegoś brakowało, a gdy tylko skupiałaś się na tym dłużej, pojawiały się nudności.

O co ci chodzi, pokrętna psychiko? Dlaczego nie dajesz zasnąć wyczerpanej dziewczynie?

Wtedy ktoś zapukał cicho do drzwi i gdy tylko ci się pokazał, wszystko stało się jasne.

- Magda? Śpisz? – zapytał.

Szalona dziewczyno, tak – to musi być to. Jesteś wariatką, ześwirowałaś, oszalałaś, gdzieś na pogotowiu zgubiłaś rozum i piątą klepkę.

- Chodź tutaj, Kuba.

- Nie chcę ci przeszkadzać – stwierdził cicho, wchodząc do środka i zamykając za sobą drzwi - chciałem cię tylko zapytać… jak się czujesz?

Stał z dłońmi wetkniętymi w kieszenie, z pochyloną głową, włosami mokrymi jeszcze po prysznicu, ubrany w czarną koszulkę przylegającą do ciała i dżinsy.

Uniosłaś się na poduszkach do pozycji siedzącej i uśmiechnęłaś się lekko. Potem przypomniałaś sobie, że masz ubrany tylko i wyłącznie szlafrok. Zaczerwieniłaś się delikatnie.

- Nic mi nie jest – zapewniłaś – Ale mimo wszystko tyle czasu z Agnieszką nie wpływa na mnie dobrze… - dodałaś, nim zdążyłaś sama się powstrzymać.

Uśmiechnął się lekko.

- Od początku jej nie lubiłaś.

- Skąd ty wiesz, że…?

- Bartek mi mówił – wzruszył ramionami, a widząc twoją minę, dodał szybko: - Wybacz, Magda, że ci to powiem, ale ktoś musi. Nigdy nie byłaś dobrą aktorką. A on mimo wszystko czasem myśli. Wiesz, my, faceci, też mamy mózg.

- Szkoda tylko, że czasem trzymacie go w innej części ciała niż głowa – wypaliłaś. Och, kochana, aleś podsumowała…

Skrzywiłaś się, podciągnęłaś kolana pod brodę i westchnęłaś ciężko. Chwilę rozmyślałaś, ale szybko doszłaś do jednego wniosku…

- Jebać to – powiedziałaś filozoficznie, a Jakub wybuchnął głośnym, szczerym śmiechem.

- No, no, no, Madziu, damie to nie przystoi. Skąd ty w ogóle znasz takie słowa?

- Bartek mnie nauczył.

Patrzyłaś na roześmianego Kubę, ale tobie wciąż nie było do śmiechu.

- Jesteś niesamowita – stwierdził, a twoje serce drgnęło nerwowo, co tylko utwierdziło cię w przekonaniu, że postradałaś zmysły.

- Kuba – głos ci zadrżał, odchrząknęłaś i spuściłaś wzrok. Dostrzegłaś, że był boso. Poruszyłaś się niepewnie na łóżku, wyprostowałaś nogi, odetchnęłaś głęboko – Kuba, chodź tutaj.

Przez chwilę cię nie rozumiał. Stał, zapatrzony w ciebie i milczał, a ty uparcie unikałaś jego spojrzenia i kuliłaś się w sobie. Przez długie kilka sekund miałaś wrażenie, że tak już zostanie – śmieszna scenka rodzajowa z półnagą kobietą i bosym mężczyzną, martwa natura, nieruchoma na wieki. Ale potem on nagle poruszył się, jakby coś nim wstrząsnęła i zaczął bardzo powoli się przysuwać. Stanął obok łóżka, a ty zadarłaś głowę, motywując tym jednym ruchem całe swoje ciało. Rumieńce na twoich policzkach były wyraźne, gorące.

- Usiądź – poprosiłaś.

Wahał się, ale w końcu przysiadł na brzegu łóżka, starając się w ogóle cię nie dotykać. Uważnie śledziłaś jego ruchy, czujnie i podejrzliwie. Dlaczego?

- Magda…

- Kuba. Nic nie mów, okej?

Patrzyłaś na niego przez chwilę, zastanawiając się, co powinnaś teraz zrobić. Przygryzłaś wargę i spuściłaś wzrok. Odetchnęłaś głęboko.

- Albo mów – stwierdziłaś, marszcząc czoło – Lepiej będzie, jeśli porozmawiamy. Kuba, musisz mi odpowiedzieć na parę pytań…

- Dlaczego?

- Bo stąpam po bardzo kruchym lodzie – przyznałaś - i wygląda na to, że tylko ty jeden możesz powstrzymać mnie przed wykonaniem złego ruchu.

uwaga, wprowadzam w tekście powagę.

więc pod tekstem - PARTY HARD.