Prolog – Akt Desperacji

Nie jesteś jedynym powodem mojego uśmiechu, ale stanowczo ulubionym.

n Tyrone Wells – Time of Our Lives

- Życie z tobą to coś strasznego.

Magda Radzyńska, pseudonim Rodzynek, chodziła w dziurawych skarpetkach po kuchni swojego przyjaciela i zaklinała go pod piekielne bramy, pomimo tego, że był obok niej nieobecny cieleśnie.

- Uhu i kto to mówi, słodziaku.

Był za to irytująco obecny w postaci sygnału dźwiękowego, który odbierał jej telefon z klapką, przykładany teraz do ucha.

- W całej tej swojej irytująco powalającej sportowej karierze nie mogłeś się dorobić porządnej kuchenki gazowej? – fuknęła na niego, mając nadzieję, że nawet telefonicznie wywrze to na nim zamierzone wrażenie.

- Moja powalająca kariera sportowa całkowicie pochłania większość mego życia i zupełnie nie pozostawia mi czasu na przyjemne gotowanie jak w programach kulinarnych – wyjaśnił jej grzecznie - Właśnie dlatego po twojej lewej stoi mikrofalówka.

Wkurzyło ją to, że miał rację. Jak on mógł zawsze tak idealnie zgadywać, co ona akurat robi i w którym miejscu akurat stoi? JAK?!

- Ale ja chcę robić spaghetti! – upierała się – Jak mam ugotować makaron w mikrofalówce? Siłą umysłu?

- Padawanie – zaśmiał się – Nie jesteś aż tak niesamowita jak Yoda.

- Odezwał się fantastyk – przewróciła oczami – Możesz się cieszyć. Posprzątałam twoje zakurzone mieszkanko.

- Po co? – zdziwił się.

Westchnęła ciężko.

- Bartosz, a po co się sprząta?

- Nie wiem – odpowiedział rozbrajająco szczerze - Nie sprzątam.

- Dobra, wiesz co? Nieważne – zirytowała się – Wracaj lepiej do tych swoich cudownie monotonnych treningów i przyjeżdżaj jutro wieczorem, bo w sobotę będzie impreza. Ja się wszystkim zajmę, ja sobie poradzę, a Agnieszka  mi pomoże.

- To już?!

- Już, już. A co ty myślałeś?

- Ten czas tak szybko ucieka i po prostu…

- A jasne, że ucieka, skoro nic nie robisz w tej twojej Spale. Urodziny masz w sobotę. Zaprosiłeś, kochanie, kolegów?

- Zaprosiłem…

- To jazda mi na trening i o nic się już nie martw. My tu z Agnieszką wszystko zorganizujemy…

- Ucałuj ją ode mnie.

Magda idealnie wykonała uderzenie dłonią w czoło, ćwiczyła ten gest przez lata.

- Nie będę całować twojej dziewczyny… - wymamrotała do słuchawki.

- Ale…

- Nie, Bartuś. Żegnam cię, żegnam twoją głupią kuchenkę i ty lepiej też się z nią pożegnaj, bo gdy się dobiorę do jej wnętrza, to..

- MAGDA!

- Pa, kochanie! – i rozłączyła się.

Oj, Panie Kurek – będzie się działo.

Świetlikowa armia - TUTAJ.